Carthaginem delendam esse – Robert Kościelny

 Rzecz o deprawacji środowiska akademickiego, pod uwagę rządzących i zamierzających rządzić.

♥

Robert Kościelny

Carthaginem delendam esse

Na jednym z portali trafiłem na informację o patologii w służbach mundurowych. Chodziło mniej więcej o to, że „bramkarze” w jednej z knajp ostro potraktowali posła-pijaczka. I okazało się, że funkcję wykidajłów pełnili, po godzinach, BOR-owcy. Przez pewien czas wszystkie media w Polsce informowały sytych i szczęśliwych obywateli naszego kraju o tym wydarzeniu. Co oczywiście nie może budzić specjalnego zdziwienia. Wiadomo, że w państwie prawa, które powstało na bazie historycznego porozumienia ponad podziałami, czyli III RP, nie ma poważniejszych spraw nad roztrząsanie, który poseł i w jaki sposób łajdaczy się za nasze pieniądze i od kogo bierze później po twarzy.

Były szef BOR stwierdził: „sygnały dotyczące nielegalnego dorabiania funkcjonariuszy BOR czy innych służb mundurowych nie są nowe. Ten proceder trwa od wielu lat. To jest ogromny problem dla służb”.

Ludzie służby

Przypomniały się mi słowa innego, obecnie również byłego, szefa z pozoru jakżeż odmiennej instytucji państwowej – notabene przez służby (SB) współzakładanej – przewodniczącego CK, dotyczące patologii w zawiadywanych przez niego strukturach „niestety, w naszych polskich warunkach – i jest to znane zjawisko – istnieją tendencje wpływania na opinie recenzentów”. Chodzi o recenzentów CK, opiniujących wnioski o przyznawanie stopni naukowych. A polegają ona na tym, że „są telefony, żeby recenzent znalazł haka i napisał negatywną recenzję”. Okazuje się, iż rola słuchawki telefonicznej w polskim systemie awansu naukowego jest olbrzymia, a jej siła perswazji wielka. Z całości wywodu zawartego w rozmowie z przewodniczącym CK zamieszczonej w Sprawach Nauki (8/9 2007), wynika to jednoznacznie.

Co zrobił z wiedzą na temat patologii w służbach mundurowych ich szef? „Gdy docierały do mnie takie wiadomości, wszczynałem czynności zmierzające do weryfikacji tych doniesień. Gdy to się potwierdzało, wyciągane były daleko idące konsekwencje służbowe w stosunku do tych funkcjonariuszy. Takie osoby były karane, odebraniem dodatków, brakiem awansów, czy wręcz wydaleniem ze służby”.

Co zrobił przewodniczący CK? Nic! Tak przynajmniej wynika ze wspomnianego wywiadu, z którego zacytowano wypowiedź ówczesnego szefa CK. A jeżeli ktoś ma inne informacje na ten temat, jeżeli wie, iż profesor pogubił zęby na walce z takim patologiami, o jakich tu mowa, niech się swą wiedzą podzieli. Wówczas chętnie przeproszę pana profesora.

Bazując na wiedzy jaką mam, muszę stwierdzić jedno: już samo zestawienie tych dwu cytatów pokazuje jak zdeprawowane jest środowisko polskich akademików, a zwłaszcza decydentów. Szef służby ochrony rządu reagował, bo wiedział, (pomijając aspekt moralny), że za niewyciąganie konsekwencji i za brak woli walki z patologią muszą go spotkać konsekwencje za niedopatrzenie obowiązków służbowych. A może nawet podpadłby pod oskarżenie o „współudział po fakcie”?

Szef instytucji, którą służby ochrony PZPR i jej interesów w Polsce współtworzyły, nic nie robi. Wie, że jest absolutnie bezkarny. A to, z kolei, sprawia, że w swej niebotycznej pysze, mówi rzeczy tyleż prawdziwe co zupełnie skandaliczne, nie bojąc się konsekwencji. Bo niby co mu kto zrobi? A gdzie etyka i sumienie? O to taktownie nie zapytam.

Bez odpowiedzialności za czyny i słowa

Już siedem lat mija, jak do opinii publicznej przedostała się, z najbardziej wiarygodnego źródła jakie można sobie wyobrazić, wiedza o przestępstwach, jeśli nie w dosłownym to potocznym rozumienia tego słowa, popełnianych w państwowej instytucji, winnej, jak mało która, cieszyć się nieposzlakowaną opinią. I co? I śmo!

Najgorzej, że te wszystkie dziadki, które tyle nasmrodziły w systemie nauki, odpowiadają za jego wady, patologie, wręcz załamanie systemu, cynizm i służalczość ludzi nauki, dziś użalają się na odór czasów współczesnych; na niskiej jakości doktoraty, habilitacje, na profesorów, którym nikt będący przy zdrowych zmysłach nie powinien nadawać stopnia naukowego. Żadnego, nie mówiąc już o „dożywotniej” profesurze. Bo gdzieś znalazłem w sieci i taką opinię starego (a jakże!) akademika. Jedynym, dla nich, pocieszeniem jest to, że zdążyli usadzić na stołkach decydentów ludzi sobie podobnych. Mentalnych dresiarzy.

Jakże pasują tu słowa Pani Redaktor Wandy Zwinogrodzkiej: „Wskutek powojennej wymiany elit środowisko akademickie stopniowo zmieniło się w królestwo oportunizmu, tchórzostwa i szablonowych poglądów. W takim świecie ruch myśli zamiera. Nic dziwnego, że udział polskiej nauki w dorobku światowym jest śladowy, a polskie uczelnie wloką się w ogonie międzynarodowych rankingów. Na gruncie moralnej mizerii trudno o intelektualny urodzaj. Zdeprawowany umysł wikła się w sprzecznościach samousprawiedliwień, umyka przed odpowiedzialnością za słowo. Konformizm przynosi uczonym doraźne korzyści, ale nauce – wymierne straty”.

Z jednym się zgodzić nie mogę. Bo czy kto widział akademickiego decydenta, który się samousprawiedliwiał? Oni nie widzą w sobie winy: robią to co przez całe swoje zakłamane życie – oskarżają innych.

Ten system ma autorów

Środowisko dziennikarzy oburza fakt cenzury stosowanej w polskich mediach. Pani Ewa Stankiewicz, przewodnicząca Solidarnych 2010 , przypominała słusznie, że „Ten system ma swoich autorów”. System nauki ma również swych autorów. Znanych z imienia i nazwiska. Jak już kiedyś pisałem, akurat w tym wypadku, fakt, iż był/jest tak scentralizowany ma swoją dobrą stronę. I że decydenci pełnili swe funkcje najczęściej przez lata, a nawet dziesięciolecia, także ma swój plus. Podobnie jak ich przekonanie o bezkarności. Wiele przewał, zwłaszcza dotyczących śmieciowych recenzji: na plus czy minus, robionych było/jest otwarcie.

Tak więc wystarczy wola polityczna, aby w tej stajni Augiasza zrobić porządek. Od czego należy zacząć? Też już o tym wspominałem – od autorów śmieciowych recenzji oraz ludzi weryfikujących kadry w stanie wojennym. Tu są twarde dowody – pokrzywdzeni przez dresiarzy poprzebieranych za naukowców, mają chyba w domowych archiwach śmieciowe recenzje? A jeżeli nie to winny być w archiwach CK. A jeżeli i tam ich nie ma to wtedy, tym gorzej dla decydentów. Przeczyszczenie powinno być radykalne, bolesne, ale krótkie. Bo inaczej zrobi się z tego biegunka, również legislacyjna. Później pozostanie tylko wietrzenie, po tych, excusez le mot, zafajdańcach. Bez tego, żadnych rzeczywistych zmian nie będzie.

Pytania naiwne (?)

Czy naprawdę tak trudno sobie wyobrazić, że w Polsce może jednak zmienić się coś na lepsze? Że polska nauka może się rozwijać bez tych wszystkich komisji, komitetów, rad, ram, systemów? Tych narośli będących żerowiskiem dla różnych podleców? Bez tych obłudników gomułkowsko-gierkowskiego miotu? I pozostawionych przez nich, niczym pocałunek Almanzora, następców? W najlepszym wypadku, europejskich średniaków, najczęściej jednak przeciętniaków, a czasami, po prostu: miernot. Agresywnych, w dodatku.

Czyżby pomysł, żeby z tymi, którzy krzywdzili, łamali kariery, wyrzucali z pracy za bezdurno, postąpić dokładnie tak jak na to zasłużyli, jakby zrobiono to z nimi w każdym przeciętnie cywilizowanym kraju, miał być snem idioty śnionym nieprzytomnie?

Przypomnijmy co dzielny oficer robił z funkcjonariuszami, którzy dopuszczali się czynów nagannych, a przecież poza tym, mogli to być dobrzy, a nawet bardzo dobrzy, specjaliści w swym fachu: „Takie osoby były karane, odebraniem dodatków, brakiem awansów, czy wręcz wydaleniem ze służby”.

Dla ludzi, którzy stworzyli patologiczny system, są jego beneficjentami i kontynuatorami, nie może być miejsca w środowisku akademickim. Niezależnie ile mają cytowań i gdzie, kogo znają, kogo mają zamiar poznać i gdzie już zdołali się zapisać albo załapać (np. do partii antysystemowej). Bo dla kraju i środowiska naukowego nic z tego nie wynika i wynikać nie będzie. Natomiast ich nieobecność w środowisku, może wzbudzić wiele dobrego.

Tylko, żeby doszło do zmian trzeba politycznej woli, a o nią z kolei trzeba się samemu postarać, bo na posłów antysystemowych liczyć nie można. Zresztą – jacy tam oni antysystemowi! Kto nie wierzy niech wejdzie na stronę sejmu i wyszuka tych „antysystemowych” przedstawicieli narodu, zasiadających w podkomisji ds. nauki i szkolnictwa wyższego. Tam też znajdzie ich wypowiedzi. Jeżeli któraś z nich piętnuje to, o czym jest mowa na stronie NFA to proszę o informację. Choć jestem pewien, że takiej nie otrzymam, bo trudno informować o czymś co nie miało i nie ma miejsca.

Jedni piszą to, drudzy robią tamto, a trzeci myślą owamto

Dziwne to wszystko, bo gdy człowiek zapozna się z tym co publicyści, trzeźwo oceniający stan interesującego nas środowiska, piszą o akademikach i mechanizmach awansu naukowego, to widzi, że tenor tych wypowiedzi nie odbiega od cytowanych wyżej słów Wandy Zwinogrodzkiej. Wielu z nich sympatyzuje z PiS-em, albo wręcz – wywodzi się, z tego środowiska. I co ? I nic. Nic z tego nie wynika. Bo jak przyjdzie co do czego, to mamy wypowiedzi panów posłów z PiS, nieróżniące się niczym od wypowiedzi tych, którzy uważają, że III RP to najlepsze co wydarzyło się nam w ciągu ostatniego tysiąca lat.

Albo mamy program PiS-u, a w nim zapowiedź takich „rewolucyjnych” zmian, jak odejście od systemu bolońskiego, zamiast dwustopniowych studiów, powrót do systemu pięcioletniego. „Bezpłatny” drugi kierunek studiów. No dobrze, ale czy partię antysystemową stać tylko na tyle, żeby tworząc taką górę zarzutów wobec postpeerelowskiej rzeczywistości, zrodzić w rezultacie jedynie mysz? Bo przecież zmiany jakie obiecują w systemie akademickim pisowscy doradcy i eksperci, to w gruncie rzeczy powrót do … Peerelu. Wtedy nie było, ani systemu bolońskiego, ani dwustopniowych studiów. A za drugi kierunek się nie płaciło. Rzeczywiście, jest w czym i kim pokładać nadzieję na lepsze jutro!

Ciekawe czy Prezes o tym wie?

Podczas wystąpienia przed Pałacem Prezydenckim w pierwszą rocznicę katastrofy smoleńskiej, 10 kwietnia 2011 r. Jarosław Kaczyński powiedział, jaka według niego i jego formacji powinna być Polska:„Po pierwsze, musi to być Polska sprawiedliwa. Polska życzliwa, życzliwa jako państwo dla swoich obywateli. Musi zwracać się ku najsłabszym, ku tym, którym źle. Musi potrafić wyciągnąć do nich rękę”.

Ciekawe czy Pan Prezes wie do kogo wyciągają rękę jego posłowie? No i po co? jeden z nich np. po socjał z kasy sejmu. Czyje interesy zdają się tam reprezentować: czy wspólnotę, a zwłaszcza tych „którym źle” czy kolesiów i akademicką sitwę?

 

Kongres Kultury Akademickiej. Bez rozgrzeszenia

Kongres Kultury Akademickiej. Bez rozgrzeszenia

FA 2014/4

W dniach 20-22 marca na Uniwersytecie Jagiellońskim odbył się Kongres Kultury Akademickiej…Podczas pierwszej sesji plenarnej ogromna sala Auditorium Maximum nie była wypełniona nawet w połowie. Mimo, że prof. W. Nowak witał kilkuset studentów, na obradach było ich najwyżej kilkunastu. Drugiego dnia policzyłem uczestników sesji plenarnej – było ich około 130. Inaczej podczas paneli dyskusyjnych – sale, w których trwały debaty, zwykle pękały w szwach. Prof. Ewa Kutryś, rektor krakowskiej PWST, mówiła potem: – Nie przyszliśmy na kongres, choć żywo nas dotyczył. Zmarnowaliśmy szansę……Podczas prowadzonej przez siebie sesji prof. Andrzej Koźmiński stwierdził, że w środowisku akademickim dominuje kultura permisywna – zgoda na totalną, powszechną bylejakość. – Zgadzamy się na etyczne niedoskonałości, niską jakość, bałagan, marnotrawstwo. W tej sytuacji „grzesznicy mają się lepiej od sprawiedliwych”. Taki też wniosek można było wysnuć z sesji o erozji etosu, prowadzonej przez prof. Jerzego Brzezińskiego, gdzie wskazywano na plagiaryzm, tuszowanie nieuczciwości i fałszerstw naukowych, przepychanie słabych doktoratów i habilitacji. Nieuczciwość akademicka pozostaje w wielu wypadkach bezkarna, co jest skutkiem powszechnego obniżenia standardów akademickich.

Prof. Leszek Balcerowicz poszukiwał przyczyn słabości polskiej nauki. Winni nie są ludzie ani dziedzictwo, a zatem – system. A w tym dominują socjalistyczne pozostałości…….

Obrady kongresu zaczęły się od akademickiego rachunku sumienia, wyznano nawet winy środowiska. „Żal za grzechy” nie był już powszechny, podobnie mocne postanowienie poprawy. Wydaje się, że w tej sytuacji rozgrzeszenie też nie jest możliwe.

Jola Workowska, Piotr Kieraciński

Likwidacja (pseudo)uczelni w toku

Szkoły wyższe do likwidacji. Studenci nie mają już pewności, że dokończą naukę

Dziennik Gazeta Prawna

Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (MNiSW) szacowało, że w roku akademickim 2013/2014 studentów będzie 1,613 mln, a jest ich 1,549 mln.

Ta niekorzystna dla szkół wyższych tendencja może oznaczać, że będą one zamykane szybciej, niż przewidywano. Ich liczba miała spaść z 460 do ok. 300. Jednak na rynku może ich pozostać znacznie mniej. Tylko obecnie w trakcie likwidacji jest 27 uczelni niepublicznych……Już teraz na niektórych uczelniach kształci się zaledwie kilkanaście lub kilkadziesiąt osób. Przykładowo w Wyżej Szkole Nauk Prawnych i Administracji w Wołominie uczy się 28 osób, w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie – 40. Z kolei w Lubuskiej Wyższej Szkole Zdrowia Publicznego w Zielonej Górze 13 studentów.

Krytycznie o uczelniach

Naukowcy zgromadzeni wokół PiS krytycznie o uczelniach

Dziennik Gazeta Prawna

Odbieranie przywilejów kreatywnym studentom i godzenie w poziom polskich uczelni. Tak naukowcy skupieni wokół Prawa i Sprawiedliwości komentują stan szkolnictwa wyższego w kraju. Za główne grzechy uważają: ograniczenie dostępu do studiów na drugim kierunku oraz ogólny stan nauk humanistycznych.

Naukowcy chcą, by Trybunał Konstytucyjny przyjrzał się prawu o szkolnictwie wyższym

Bunt polskich humanistów

Rz

Naukowcy chcą, by Trybunał Konstytucyjny przyjrzał się prawu 
o szkolnictwie wyższym.

Chodzi o wprowadzoną, nowelizacją ustawy o szkolnictwie wyższym z 2011 r., odpłatność za drugi kierunek studiów. Zdaniem Komitetu Kryzysowego Humanistyki Polskiej takie rozwiązanie jest niezgodne z konstytucją, która gwarantuje obywatelom powszechny, równy i bezpłatny dostęp do edukacji. Pod wnioskiem do rzecznika praw obywatelskich z prośbą o zaskarżenie tej ustawy przed Trybunałem Konstytucyjnym podpisały się rady naukowe 41 wydziałów humanistycznych i społecznych czołowych polskich uniwersytetów…..

Humaniści stoją na stanowisku, że resort powinien zmienić system podziału uczelnianych dotacji tak, aby uniezależnić go od demografii, a związać z jakością.

 

– Jakość pracy pracowników szkół wyższych ocenia się według ich dorobku naukowego, ale dotowanie uczelni uzależnione jest już od liczby studentów. W obliczu niżu demograficznego i spadającej liczby studentów prowadzi to do sytuacji, w której ośrodek naukowy, aby przetrwać, musi się przestawić na masową dydaktykę, co negatywnie wpływa na jakość kształcenia – wskazuje prof. Szlendak….

 

Uniwersytet ma służyć prawdzie, nie rynkowi!

pch24

…Coraz szerzej formułuje się sugestie, że nauka, której nie można bezpośrednio zastosować w gospodarce, i edukacja, która nie odpowiada oczekiwaniom rynku, są tylko zbędnym obciążeniem dla budżetu państwa. Duch rynkowej efektywności zmienia na naszych oczach istotę i cel istnienia szkół wyższych; nierzadko są one oceniane jako instytucje mające świadczyć komercyjne usługi. Jednak od zarania naszej cywilizacji zadaniem szkoły było integralne wykształcenie i wychowanie człowieka, stworzenie warunków, w których mógłby on zrealizować swoje talenty i przez to stać się bardziej człowiekiem…Służba prawdzie była od początku rozumiana jako służba człowiekowi, który urzeczywistnia swoje człowieczeństwo m.in. przez wykształcenie swoich talentów, w obliczu prawdy, osiąganej w racjonalnym wysiłku poznawczym, ważeniu racji i swobodnym dialogu społecznym. Nic dziwnego, że jądrem uniwersytetu były zawsze szeroko pojęte nauki humanistyczne, po części nazywane dzisiaj społecznymi, w których funkcje integrujące i inspirujące pełniły filozofia i teologia.

Uniwersytet, służąc człowiekowi, budował jednocześnie wysoką kulturę. Był stróżem intelektualnego, moralnego i estetycznego ładu jako fundamentu porządku obejmującego życie społeczne, polityczne i gospodarcze….

Niestety samorządność uczelni i instytutów naukowych poszła w kierunku dyktatury ludzi przeciętnych!

ETOS AKADEMICKI – ZWYCZAJE REALIZOWANE I OBOWIĄZUJĄCE W ŚRODOWISKU AKADEMICKIM – ZBIÓR IDEALNYCH WZORÓW KULTUROWYCH

Maciej Żylicz kongresakademicki.pl

 Jeśli spojrzymy na to, jak działają rady wydziałów czy instytutów naukowych, okaże się , że dla promocji habilitacyjnych czy  profesorskich ustanawia się z reguły tak  niskie wymagania, że  prawie każdy może  zdobyć awans.

–   W zeszłym roku Centralna Komisja ds. Stopni i Tytułu została zarzucona  niespotykaną liczbą wniosków o tytuł profesora. Skąd taki nagły wzrost?  Okazuje się, że niektóre rady wydziałów i instytutów postanowiły masowo wypromować profesorów, ponieważ wchodząca w życie nowa ustawa jest bardziej restrykcyjna i stawia wyższe wymagania. Czy to świadczy o dbałości  o jakość, o promocję najlepszych?….. zanik w pewnych środowiskach rzetelnej dyskusji naukowej, pobłażliwe/dobrotliwe recenzje, brak rzetelnej oceny dokonań naukowych prowadzonych przez poszczególnych nauczycieli akademickich prowadzi do promowania ludzi przeciętnych. Te osoby są członkami rad wydziałów i instytutów.  Dzięki swej przewadze liczbowej mogą wygrywać  wszystkie głosowania. Czy osoby, które nie pracują efektywnie, a mimo to robią „kariery” naukowe, będą promowały najlepszych, którzy pozostają w mniejszości?….Niestety samorządność uczelni i instytutów naukowych poszła w kierunku dyktatury ludzi przeciętnych!…

 

Oceny nauczycieli akademickich przed sądem

Nauczyciel akademicki może kwestionować krzywdzącą ocenę jego pracy i domagać się odszkodowania

Dziennik Gazeta Prawna

Na podstawie zarządzenia rektora wprowadzono na uczelni regulamin oceny nauczycieli akademickich. Na notę ogólną pracownika składały się te cząstkowe w zakresie działalności naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej. Wobec jednego z nauczycieli pierwszej oceny dokonał jego bezpośredni przełożony – profesor, kierownik zakładu.

Ze wszystkich dziedzin działalności przyznał mu oceny bardzo dobre. Noty te zweryfikowała komisja powołana przez dziekana, uznając, że działalność naukowa pracownika zasługuje na ocenę bardzo dobrą, dydaktyczna – na dostateczną, a organizacyjna – na dobrą.

W konsekwencji za okres od lutego 2002 r. do stycznia 2006 r. nauczyciel uzyskał końcową ocenę dostateczną….

Sąd Najwyższy podkreślił, że ustalenie, iż inni pracownicy byli oceniani według podobnych zasad, a ich noty też były w późniejszym etapie weryfikowane, nie oznacza, że zarzut naruszenia dóbr osobistych jest bezpodstawny.

SN uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Miliony złotych na naukę zostały wyrzucone w błoto, bo nauka za trudna

Zmarnowane zamawianie studiów. Miliony złotych zostały wyrzucone w błoto

Dziennik Gazeta Prawna

Część osób, które rozpoczynały kierunki dofinansowane ze środków publicznych, nie ukończyła ich. Na niektórych uczelniach ten odsetek wynosi nawet 60 proc. To oznacza, że miliony złotych zostały wyrzucone w błoto.

…

Za trudna nauka

Późna rekrutacja, studenci z łapanki, złe mechanizmy motywacyjne – tak słabe wyniki programu kierunków zamawianych tłumaczą przedstawiciele uczelni. DGP dowiedział się, że z 86 tys. osób, które rozpoczęły naukę na kierunku zamawianym, studia do tej pory ukończyło 16 tys. osób…

…Trwają też prace nad nową formułą programu kierunków zamawianych– podkreślała prof. Lena Kolarska-Bobińska

Z. Bauman plagiatorem ?

Mjr Zygmunt Bauman jest wszechstronnie utalentowany. Niegdyś był sprawnym utrwalaczem władzy ludowej, a teraz być może okaże się sprytnym plagiatorem

wpolityce.pl

Tego guru środowiska „Gazety Wyborczej” oraz przyległości oskarżył o plagiat Peter Walsh z Uniwersytetu Cambridge. Mjr Bauman miał „zapożyczyć” „trochę” informacji bez podawania ich źródła i wzięcia ich w cudzysłów.

O sprawie napisał renomowany brytyjski „Times Higher Education” – tygodnik zajmujący się sprawami edukacji najwyższego szczebla.

Były agent-informator zbrodniczej Informacji Wojskowej i równie zbrodniczego Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego zapewnia o swojej niewinności. Twierdzi wręcz, że Welsh „czepia się” i jest „zbyt drobiazgowy”……

naruszenie najbardziej elementarnych standardów naukowych jest nad wyraz istotne.

Komentarze czytelników „THE” nie pozostawiają złudzeń, co do oceny postępowania mjr. Baumana.

Jego słowa podważają wysiłki wszystkich nauczycieli, którzy starają się skłonić swoich studentów do rozwijania własnych zdolności w pisaniu

— napisał jeden z komentatorów.

Slaw/ timeshighereducation.co.uk

CZYTAJ ARTYKUŁ O BAUMANIE W ORYGINALE.